روزی پیامبر صلی الله علیه و آله در جمع اصحاب خود نشسته بود، در همان لحظات این آیه شریفه نازل شد؛ «آنان که طلا و نقره (پول رایج زمان خود) را ذخیره می کنند و در راه خدا انفاق نمی کنند، مژده بده عذابی دردناک را.»(2)
وقتی که حضرت آیه شریفه را دریافت کرد و فهمید، بلافاصله سه بار فرمود؛ «نابود باد طلا و نقره».
اصحاب که دور پیامبر نشسته بودند، در فکر فرو رفتند.
عمر سکوت را شکست و از پیامبر صلی الله علیه و آله سؤال کرد؛ یا رسول اللّه ! پس چه مال و سرمایه ای را برای خود بگیریم و جمع کنیم؟
پیامبر فرمود؛ «زبان ذاکر (ذکر کننده)، قلب شاکر (شکرگزار) و زن با ایمان و کمک کار در دین».(3)